W 2025 roku przypada 120. rocznica urodzin św. Faustyny Kowalskiej – polskiej zakonnicy, mistyczki i świętej Kościoła katolickiego. Rocznica ta ma szczególne znaczenie dla wiernych w Polsce, ponieważ św. Faustyna odegrała kluczową rolę w rozpowszechnieniu kultu Bożego Miłosierdzia na całym świecie.
Urodzona 25 sierpnia 1905 roku w Głogowcu, skromna zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia została obdarzona niezwykłymi mistycznymi doświadczeniami, które zaowocowały szerzeniem kultu Bożego Miłosierdzia.
Jej Dzienniczek pełen zapisów rozmów z Jezusem i duchowych przeżyć, stał się podstawą nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego, koronki, obrazu z podpisem „Jezu, ufam Tobie” oraz obchodzonego na całym świecie Święta Miłosierdzia. Kim była skromna zakonnica, zanim świat usłyszał o jej objawieniach? Jak wyglądało jej życie codzienne i duchowe zmagania? W jaki sposób narodził się kult Bożego Miłosierdzia i jaka była rola św. Faustyny w jego rozpowszechnieniu?
Dzieciństwo i młodość Heleny Kowalskiej
Helena Kowalska przyszła na świat 25 sierpnia 1905 roku we wsi Głogowiec, niedaleko Świnic Warckich, w ubogiej, wielodzietnej rodzinie. Była trzecim z dziesięciorga dzieci Marianny i Stanisława Kowalskich. Jej ojciec był rolnikiem oraz zajmował się ciesielstwem, matka natomiast była gospodynią domową. Po ukończeniu trzeciej klasy szkoły podstawowej w Świnicach Warckich musiała zrezygnować z dalszej edukacji, aby zwolnić miejsce młodszym dzieciom. Sytuacja materialna rodziny zmusiła ją do wcześniejszego podjęcia pracy zarobkowej – najpierw jako służąca, później jako pomoc domowa.
W 1924 doznała widzenia umęczonego Jezusa, który zachęcił ją do wstąpienia do zakonu. Po zakończeniu pracy, powróciła do domu rodzinnego oraz oznajmiła rodzicom zamiar wstąpienia do zakonu, lecz dwukrotnie spotkała się ze stanowczą odmową rodziny. Pomimo braku zgody, udała się jednak do Warszawy. Młoda kobieta po wielu próbach, otrzymała pozwolenie wstąpienia do Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Warszawie (1 sierpnia 1925 roku). Przyjęła imię zakonne Maria Faustyna oraz przez trzynaście lat oddawała się Zgromadzeniu, przebywając w domach w Krakowie, Warszawie, Wilnie oraz Płocku. W zakonie pełniła proste obowiązki kucharki, ogrodniczki, furtianki, sprzedawczyni w sklepie z pieczywem, ale jednocześnie jej życie wewnętrzne wypełnione było niezwykłą głębią duchową, pobożnością oraz oddaniem się Bogu.
Objawienia i Misja Bożego Miłosierdzia
Najważniejszy etap życia św. Faustyny rozpoczął się w 1931 roku – doznała zaś objawienia Jezusa Miłosiernego, które opisała w swoim duchowym Dzienniczku. Podczas przebywania w celi klasztornej w Płocku w nocy 22 lutego 1931 roku, kobiecie ukazał się Jezus, odziany w białą szatę, z dwoma promieniami wychodzącymi z Jego serca – pierwszy symbolizował krew, zaś drugi wodę. Widzenie szczegółowo opisała w swoim Dzienniczku:
„Wieczorem, kiedy byłam w celi ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. (…) Po chwili powiedział mi Jezus: „Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie”.
Pierwsze objawienie nie było ostatnim. W Dzienniczku św. Faustyna opisywała kolejne wizje i objawienia. W następnych wizjach Faustyna otrzymywała od Jezusa szczegółowe polecenia dotyczące swojej duchowej misji. Jezus według zapisków zakonnicy, przekazał ideę modlitwy – Koronkę do Miłosierdzia Bożego, nakazał codzienne odmawianie jej o godzinie 15:00 (tzw. Godzina Miłosierdzia), a także wyraził życzenie ustanowienia nowego święta w Kościele – Święta Miłosierdzia Bożego, obchodzonego w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. Choć za jej życia nie udało się zrealizować próśb, postulaty zapisane przez nią w Dzienniczku z upływem czasu zostały wprowadzone, a ich realizację wspierał m.in. papież Jan Paweł II.
Dzienniczek św. Faustyny
Dzienniczek świętej Faustyny jest jednym z najważniejszych świadectw mistyki XX wieku. Oprócz opisów objawień i wizji, zawiera także osobiste modlitwy, refleksje, opisy wewnętrznych zmagań zakonnicy. Dzieło to zostało przetłumaczone na dziesiątki języków w tym m.in. na koreański, maltański czy rumuński oraz stale przyciąga uwagę teologów, duchownych, ale także zwykłych czytelników na całym świecie. Dzienniczek stał się fundamentem kultu Bożego Miłosierdzia oraz źródłem inspiracji duchowej dla milionów wiernych.
Droga do świętości
Choć Faustyna zmarła młodo (5 października 1938 roku), w wieku zaledwie 33 lat z powodu gruźlicy, jej postać nie została zapomniana. Proces beatyfikacyjny Faustyny rozpoczął się w 1965 roku. Co ciekawe, Dzienniczek św. Faustyny przez pewien czas był przedmiotem kontrowersji teologicznych, jednak po dokładnych analizach uznano go za zgodny z nauką Kościoła. W 1993 roku Faustyna została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II, a siedem lat później – 30 kwietnia 2000 roku odbyła się kanonizacja. Uroczystości miały miejsce w Krakowie oraz w Rzymie. Warto zaznaczyć, iż tego dnia zostało ustanowione święto Miłosierdzia Bożego.
Dziedzictwo i kult Bożego Miłosierdzia
Warto pamiętać o skromności, która od początku cechowała życie św. Faustyny. Przez lata kobieta pozostawała skromną oraz nieznaną zakonnicą, wykonującą codzienne obowiązki i proste prace. Jednak zakonnica poprzez osobiste doświadczenia mistyczne, zainicjowała jeden z najważniejszych nurtów duchowości XX i XXI wieku. To właśnie przez nią – skromną, cichą, posłuszną i całkowicie oddaną Bogu kobietę – dokonało się jedno z najważniejszych duchowych wydarzeń XX wieku. To dzięki niej świat poznał m.in. obraz Jezusa Miłosiernego z podpisem „Jezu Ufam Tobie”, Koronkę do Bożego Miłosierdzia oraz nabożeństwo Godziny Miłosierdzia (odmawiane o 15:00). Same słowa koronki do Miłosierdzia Bożego stały się inspiracją dla kompozytorów – utwory na podstawie modlitwy stworzyli m.in. Irena Pfeiffer, Maria Smętkiewicz czy Piotr Ziemowski.
Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Krakowie-Łagiewnikach, gdzie znajdują się relikwie św. Faustyny i słynny obraz Jezusa Miłosiernego, stało się jednym z najważniejszych miejsc pielgrzymkowych dla wiernych. Również Koronka do Bożego Miłosierdzia – modlitwa, którą Jezus miał przekazać Faustynie, zyskała niezwykłą popularność wśród wiernych.
Dziedzictwo św. Faustyny pozostaje żywe – w modlitwie, na obrazach, w sanktuariach oraz ludzkiej pamięci. Obchodząc 120. rocznicę urodzin św. Faustyny Kowalskiej, wspominamy nie tylko jej życie, ale także potężne duchowe dziedzictwo połączone ze stałą skromnością. 120. rocznica urodzin św. Faustyny Kowalskiej to ważna okazja do przypomnienia postaci, która mimo skromnego i krótkiego życia, wywarła znaczący wpływ na współczesną duchowość, kulturę i świadomość religijną, nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Jej zapiski, znane jako Dzienniczek, zostały przetłumaczone na dziesiątki języków oraz cieszą się popularnością wśród wiernych. W Polsce postać św. Faustyny od lat pozostaje obecna w przestrzeni publicznej – w wierze, kulturze, a także w turystyce religijnej. Krakowskie Łagiewniki, gdzie znajdują się jej relikwie i najbardziej znany obraz Jezusa Miłosiernego, każdego roku przyciągają setki tysięcy osób z kraju i zagranicy.
Julia Jadwiszczak
