Janusz Korczak urodził się w będącej pod zaborem rosyjskim Warszawie w dniu 22 lipca 1878, w Polsko – Żydowskiej rodzinie. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Henryk Goldszmit, a mimo to, że pochodził z rodziny żydowskiej, był agnostykiem. Już od młodzieńczych lat, Korczak kochał pisarstwo i w1898 uczestniczył po raz pierwszy w konkursie literackim, przyjmując pseudonim literacki Janusz Korczak, z którym ostatecznie pozostał .
W latach 1898-1904, Korczak studiował medycynę na Uniwersytecie Warszawskim, równocześnie pisząc w różnych gazetach polskich. Po studiach Korczak służył w armii carskiej, jako lekarz wojskowy biorąc udział w wojnie rosyjsko-japońskiej (1905-1906). Po zakończeniu walk, Korczak pojechał do Berlina dla studiów podyplomowych, a w 1909 roku rozpoczął pracę w sierocińcu w Warszawie. Dwa lata później podjął wielki decyzję o utworzeniu własnego sierocińca, w celu zaopiekowania sie dziećmi, głównie żydowskimi. W trakcie I Wojny Światowej Korczak znalazł się ponownie w armii carskiej, ale w 1918 roku wstąpił do nowo powstałego Wojska Polskiego pod dowództwem Józefa Piłsudskiego, walcząc z hordami bolszewików w okresie 1919/21, w randze pułkownika. W Polsce już niezależnej Korczak kontynuował pracę w domu dziecka oraz wydawał swój własny tygodnik. W latach 30-tych, Korczak miał swój własny program radiowy, mówiąc o prawach sierot. Za wkład w ich edukację, otrzymał w1933 Order Odrodzenia Polski.
Kiedy wybuchła II wojna światowa, Korczak chciał się zaciągnąć do polskiej armii, ale ze względu na wiek wniosek został odrzucony. Kiedy Niemcy utworzyli getto w Warszawie, sierociniec Korczaka przeniósł się tam. W nieludzkim gettcie, Korczak nie mogąc uratować żydowskich dzieci, które były pod jego opieką, poszedł z nimi na śmierć. To było 05 sierpnia 1942, kiedy Niemcy przyszli, zabrać 192 sierot z „Domu Sierot”, i Korczak zdecydowany był ich nie porzucić. Władysław Szpilman, znany z „Pianisty”, opisał to w następujący sposób:
„Pewnego dnia, około 05 sierpnia, miałem krótką przerwę od pracy i chodziłem po ulicy Geza gdy zobaczyłem Janusza Korczaka i sieroty opuszczających getto. Tego rana dostano rozkaz o wywiezieniu dzieci z żydowskiego sierocińca. Rozkaz dotyczył tylko dzieci. Korczak z ledwością zdołał przekonać Niemców, żeby i jego zabrali. Spędził wiele lat swego życia, z dziećmi, i teraz, w tej ostatniej podróży, nie mógł zostawić ich samych. Chciał pomóc. Powiedziano im, że sieroty pojada na wieś, więc powinny być szczęśliwe. Mogły wreszcie opuścić okropne, duszące mury miasta i iść na łąki z kwiatami, do strumieni i lasów pełnych grzybów i poziomek. Powiedziano im, aby wsiąść swoje najlepsze ubrania, więc pojawiały się w podwórku, parami, ładnie ubrane, w przyjemnym nastroju. Szefem tej małej grupy był esesman, który kochał dzieci, tak jak Niemcy mogą kochać, ale widział jak przechodzą do innego świata. Szczególnie podobał mu się jeden dwunastoletni chłopiec, skrzypek, który trzymał instrument pod pachą. Esesman kazał mu iść na czele grupy i grać. Kiedy spotkałem się z nimi na ulicy Geza, dzieci uśmiechnięte śpiewały razem, skrzypek grał i Korczak ściskając w ramionach dwoje uśmiechniętych dzieci , opowiadając im zabawną historię. Jestem pewien, że nawet w komorze gazowej, kiedy cyklon B będzie dusić gardła dzieci i będzie siać w ich sercach terror, Korczak będzie szeptał w ostatniej chwili: wszystko jest dobrze dzieci, wszystko będzie dobrze. Aby je uratować od strachu przed przejściem od życia do śmierci … „
Korczak nie ograniczał się do pedagogicznej służby w „Domu Sierot”, ale również rozwinął bogatą działalność literacką, publikując 20 książek, głównie fikcje i edukacyjne. Najbardziej znanym ze wszystkich dziełem jest „Jak kochać swoje dzieci” (1919). Zaraz po upadku komunizmu w Europie, wielki polski reżyser Andrzej Wajda zrealizował film o ostatnich latach życia tego świetnego pedagoga i pisarza. Poprzez swój film, Wajda podkreśla bardzo nowoczesne poglądy i metody pedagoga, którego idee pozostają innowacyjne nawet w naszych czasach.
