Egina – pistacjowa wyspa

Niewielu turystów, przyjeżdżających na wypoczynek do greckiej stolicy, wie, że zaledwie godzina podróży promem dzieli Ateny od perły archipelagu Wysp Sarońskich, pistacjowej wyspy Eginy – nic zresztą dziwnego, większość z Greków trzyma bowiem jej piękno w tajemnicy. Egina to jednak nie tylko urokliwe, brukowane uliczki, kameralne tawerny i chwila wytchnienia od panującego w stolicy hałasu, ale przede wszystkim gaje pistacjowe, które stały się nieodłącznym symbolem tego miejsca.

Pistacje, nazywane niekiedy również „orzechami Eginy” należą do najlepszych na świecie – uprawiane w tym miejscu od ponad stulecia, używane są do produkcji chałw, słodkich kremów i nalewek, a zalewane miodem i przygotowywane na farsz stanowią uzupełnienie licznych, greckich dań. Jednak drzewa pistacjowe nie rosły w tym miejscu od zawsze – jedna z historii głosi, że w 1896 roku rolnik Nikolao Peroglou posadził na wyspie różne drzewa orzechowe, lecz większość z nich zginęła na suchej, kredowej glebie, która nie sprzyjała ich wzrostowi i owocowaniu. Tylko pistacje rozwijały się i kwitły, rozgorzałe w przyjaznym, suchym klimacie, długim lecie i wulkanicznym gruncie, w szybkim tempie rozprzestrzeniając się pośród rolników, którzy zaczęli je uprawiać, upatrując w orzechach nie tylko smacznej przekąski, ale także lukratywnego interesu.

fot. unsplash.com

Drzewo pistacjowe należy do powolnych roślin, które wymagają dużo cierpliwości w uprawie – nawet w odpowiednich warunkach może minąć od ośmiu do dziesięciu lat zanim Pistacia vera rozwinie się wystarczająco, by możliwe było zebranie pierwszych plonów jadalnych orzechów i piętnaście do dwudziestu lat, aż stanie się w pełni dojrzała. Roczna produkcja pistacji w kraju wynosi ponad 11 000 ton metrycznych, co czyni Grecję największym producentem tych orzechów w Europie, a niewielką wyspę Eginę – głównym rejonem uprawy. Znaczna większość produktu wytwarzana jest w północno-zachodniej części wyspy, a zbiory następują zazwyczaj między sierpniem a wrześniem, kiedy to nad całym portem roznosi się zapach świeżych, prażonych orzechów.

Na wyspie pistacje są tak popularne, że poświęcono im specjalny festiwal, który odbywa się co roku na przełomie lata i jesieni, a od początku XX wieku jest uosobieniem Eginy – choć orzechy te są bowiem obecnie produkowane w wielu częściach Grecji, żadne z nich nie są tak zbliżone do doskonałej jakości i smaku, co odmiana rosnąca na wyspie. Aegina Fistiki Fest to znakomita okazja, by odwiedzić to miejsce i skosztować wytwarzanych na niej specjałów – pistacje wykorzystywane są do produkcji masła orzechowego, lodów, pesto, słodyczy czy likierów, z drobno zmielonych orzechów przygotowywane są także panierki do kurczaka lub ryby. Podczas tego kilkudniowego wydarzenia można nie tylko wiele się dowiedzieć, ale także skorzystać z licznych degustacji oraz wziąć udział w warsztatach produkcyjnych, a przy tym co wieczór posłuchać koncertów znanych, lokalnych muzyków.

fot. paulina-farro.squarespace.com

Egina to jednak nie tylko uprawy orzechów pistacjowych, ale także znakomite greckie winogrona, oliwki, figi czy migdały, historyczne budowle, takie jak kościół świętego Nektariusza, Paleochóra czy świątynia bogini Aphai, wraz z ateńskim Partenonem oraz świątynią Posejdona na przylądku Sunion wchodząca w skład świętego trójkąta. Mimo to nie ulega wątpliwościom, że to pistacje cieszą się tutaj największą popularnością, zarówno wśród Greków, jak i wśród odwiedzających wyspę turystów.

Natalia Zientek

NAJNOWSZE

KUCHNIA

Informacje polonijne